Moet ik nu echt Anna Elizabeth Laube nog aan u voorstellen? Ikzelf ben al een dik dozijn jaar onvoorwaardelijke fan van deze nog altijd jongedame en multi-instrumentaliste, die zelfs een tijdje in ons eigen Luik woonde en er hobo studeerde. Anna Elizabeth woont tegenwoordig, zo begrijp ik, in het heerlijke Lissabon: een wat rusteloze of minstens erg nieuwsgierige natuur, voor wie de U.S. of A. lang niet voldoende zijn om haar honger naar mensen en culturen te stillen. Dat is op z’n minst een beetje a-typisch voor een Amerikaanse, maar het maakt haar natuurlijk alleen maar sympathieker en aantrekkelijker op. Daarmee doel ik vanzelfsprekend niet enkel op het fraaie uiterlijk van de dame, maar geef toe: iemand met brede interesse in mensen en culturen is toch veel aangenamer om ontmoeten dat een kerktorenverslaafde? Tot hier de inleiding.

De nieuwe plaat van Laube is eigenlijk een soort retrospectieve, met songs uit haar voorgaande vier platen -die gelukkig intact gelaten zijn en niét van nieuwe versies voorzien-, gecombineerd met een drietal songs, die alleen als digitale single verkrijgbaar waren en één helemaal nieuwe en onuitgegeven song. Kijk, het liet zich raden dat ik een overzichtsplaat van Anna Elizabeth a priori goed zou vinden, want ik ben een fan-van-jaren. Wat me echter het allermeeste pleziert, is dat net die nieuws, aan Lissabon gelinkte song, “Jardim da Estrela”, als winnaar uit de tig draaibeurten komt, die ik voorbije weken aan deze plaat gegeven heb. Ik vind dat straf: tussen een dozijn oudere songs die ik stuk voor stuk ken en vaak draai, steekt deze nieuwe er flink bpvenuit. Dat wil zeggen dat ik me vroeger al niet vergiste, toen ik als een blok viel voor “Outta My Head” en vooral voor “Anna Laube”, platen, die me overtuigden van de capaciteiten van Laube als songwriter en die haar een hoge plaats op mijn “all time favurites”-lijstje bezorgde. Maar meer nog zegt dit over het feit dat Anna Elizabeth haar vak van verhalenverteller en liedjesschrijver steeds beter en steeds grondiger beheerst en daarnaast de kunst van het “samenwerken-op afstand” ook flink onder de knie heeft. Hierbij denk ik dan ook aan de accordeonpartij van Chris Joyner op dat nieuwe nummer.

Eén cover siert de plaat: een lezing van Tom Petty’s “Time to Move On”, met slechts piano en hoorn als begeleiding en van aard om je ruim vier minuten lang ademloos te laten luisteren. Daarnaast is er nog “I’m Gone’ een garagerock-meets-soul song, die te horen is in de Netflix-show “Locke and Keys” -die ik nog nooit zag, maar nu wel eens wil zoeken. Zeggen dat Anna Elizabeth Laube terug is, zou zwaar overdreven zijn: ze is namelijk nooit weggeweest. Althans niet uit huize H., waar “Hippie Boyfriend”, “Please Let it Rain in California Tonight” en vooral “Oh My (Oh Me Oh Me Oh My)” al lang tot de caste playlist behoren. Ook die staan allemaal op deze retrospectieve van een dame die, wat mij betreft, een plaatsje verdient ergens tussen Norah Jones en Mary Gauthier in. In goed gezelschap, dus!

(Dani Heyvaert)